KOCAMAN SİTEME ÜÇ CÜMLE

Kim bilir?

Buradaki evlat mevzubahis olunca insanın gücü neye göre değişir ve nasıldır.

Sağlam bir ağacın yaprakları dalından ancak ya şiddetli bir rüzgardan dolayı, ya her hangi bir maddenin darbesinden dolayı, ya da zamanı geldiği için, sararmasından dolayı dökülür. Ağaçlar büyür ve yapraklarıyla gürleşir, aynı zamanda da gelişir. Her büyüyen ağaç hem çevresine hem de toprağına fayda verir.

İnsan da böyledir. Doğar yaşar ve ölür. Yaşadığı süre içinde topluma yararlı ve hayırlı evlatlar yetiştirir. Evlatlarını kötülüklerden korumak için nice sorunlardan oluşan okyanuslarda yüzer de boğulmaz kendini bilen insan. Bazen gençliğinde kapıldığı sevdalarının rüzgarlarında uçar gökyüzünde,  bazen de yaptığı hatalarının bedelini öder yerin dibinde. İnsanoğlu hayatının bazı anlarında seller sular gibi coşar, coşar da dağları taşları deler geçer. Bazı anlarda da bütün gizemleri ve sırları, içinde saklar durgun denizler gibi. Oysaki denizlerin durgun olduğuna bakmayın, ne hırçınlıklar gizler engin derinliklerinde. Kızdı mı dalgalarıyla hırsını kayalara çarparak alır.

Bir aile içinde bazen birbirlerine sitemkar davranırlar. Bazen evlatlar anne ve babalarına çok kızarlar ama anne ve babanın cevapları çok kısa ve anlamlıdır. Mesela yukarıdaki yazıma istinaden aşağıda bir kızın babasına sitemini anlatacağım.

“Sanki babamın yokluğu benim içimi hiç yakmıyor mu? Sanki babamın yanımda olmayışından dolayı ben çok mutluyum. Onunla yaşadığım anları hiç unutmadım ve unutamıyorum. Bu özlem ömür boyu benim içimde kalacak ve hiçbir zaman da geçmeyecek. Bir baba kendi kızının düğününe nasıl gelmez.

Babasının kızının düğününe gelmemesi ne büyük bir acı. Bunu herhalde en çok bu acıyı çeken anlar. Baba sen yine aynı şeyi bana söyleyeceksin biliyorum. Benden habersiz yaptın diyeceksin. Ben seni nişanıma çağırmak için yalvarmadım mı? Sana ulaşmak için seni yüzlerce aramadım mı? Ama sen bana o kadar kötü bakıyordun ki, o kişi benim babam değildi sanki. Oysa ki benim babam beni çok severdi, her zaman benim babam benim yanımda idi. Mutluluğumda, üzüldüğümde, ağladığımda, hastalığımda, karnemdeki notlarım kötü geldiğinde, ilkokul, ortaokul, lise, üniversitenin ilk günlerinde hepsinde benim babam benim yanımda idi. Benim babam benim kahramanımdı ve dahası da her şeyim derler ya, kızların ilk aşkı babalardır diye, benim de ilk aşkım canım babamdı. Ama benim babam şimdi benim eski babam değil. Çünkü her şeyin sorumlusu olarak beni görüyor. Evet yanlışlarım oldu. O yanlışları bilerek ve ya isteyerek yapmadım ve her seferinde gözlerim yaşlı uyurdum. Bunu babama da anlattım ama babam anlamadı beni. Çünkü o zamanlar benim eski babam değildi. Beni duymuyor, beni görmüyordu. Ben babamı çok özlüyorum. O kadar çok özlüyorum ki, eve gelir gelmez, ilk benim odama gelip anlımdan öpüp, üstümü örtmesini çok özlüyorum. Bana sürpriz yapıp okuluma gelmesini çok özlüyorum, her gün beni aramasını çok özlüyorum, bir gün babamı aramadığımda beni arayıp neden beni aramadın deyip babama bahane uydurmasını bile çok özlüyorum. Babam odama geldiğinde ders yapıp yapmadığımı kontrol ettiğinde ise babama karşı ders çalışıyor numarasını yapmasını bile çok özledim. Babamın bana aldığı Antep fıstıklarını bile çok özledim. O Antep fıstıklarının tadını şimdi hiçbir fıstıkta alamıyorum.  Babam benim kahramanımdı, benim her şeyimdi, benim canım babamdı. Çünkü…. Çünkü o benim babamdı, ben de onun kızıydım. İşte ben o yüzden babamı çok özlüyorum. Biliyorum babam beni çok seviyor. Hem de çok seviyor. İçindeki o nefret bitsin istiyorum. Artık mutlu olmak istiyorum. Mutlu olmak için başka birilerini mutlu etmekten sıkıldım ben artık babamı istiyorum” diye sitem eder kız babasına.

Babası ise çok kısa ama anlamlı birkaç cümle ile cevap verir kızına. Sen hala gözümde ilk doğduğun anki kızımsın. Sıkıntılı anında sesleneceksin bana. Kulaklarındaki fısıltıyı hiç unutma benim sana kızım diye seslenişim sonsuzdur. İşte bir tek babalar sever kızlarını gideceklerini bile bile….